อยากพูดสองคำสั้นๆ......คิดถึง....และเสียดาย
ไม่รู้ว่าทำไม จะโชคดีหรือร้ายกันแน่..
แต่เราก็ติดบ่วงอย่างจัง และมันคง................ยากถอนตัว..ไปอีกนาน
ทำไมต้องคิดถึง ทำไมถึงอยากเจอ ถึงผูกพัน
ไม่รู้
รู้แต่ว่าถึงตอนนี้..มันเป็นไปแล้ว
เราอาจบ้าไปเอง..แต่ก็นั่นแหละมันเป็นไปแล้ว
ที่น่าเศร้า..
เชื่อไหมว่าใครบางคน ไม่รู้ซักนิด
เฮ้อก็เรามันไม่อาจจะพูด แม้เพียงครึ่งของถ้อยคำ
...ทีมันเต็ม..อยู่ในใจ
และกลัวว่าถ้าพูดไป ทุกอย่างจะไม่เหมือนเดิม
เรามันก็แค่คนอื่นสำหรับเขา..เท่านั้น
"..ยิ่งคิดบางครั้งชั้นก็ ท้อใจด้วยจนหนทาง รักเอ๋ยช่วยเผยอำพราง เปิดทางให้บ้างสร้างสะพานรัก.."
รู้ไหมว่า คิดดูแล้วมันไม่มีทางจริงๆ
ที่ปาฏิหาริย์จะเกิดขึ้น...
..เอ้อ!! นอนจามทุกวันแล้วไม่รู้สึกก็ตามใจ..
.................เสียดาย
ที่วันเวลา ที่อย่างน้อยเราก็ใกล้กันที่สุดเท่าที่จะเป็นได้
มันกำลังจะผ่านไป
....เหลือแต่ความทรงจำเลือนลางเมื่อเริ่มเทอมหน้า
...เขาคงแค่คิดว่า เคยรู้สึกแบบนี้..
เราก็เคยคิดจะบอกกับเขานะ
อยากสารภาพไป.............แต่ก็กลัวว่ามันจะเหมือนบ้าที่อยู่ดีๆก็มาบอกรัก
คงเหมือนโง่สิ้นดีถ้าเขาไม่เคยรู้สึกดีๆกับเราแบบนั้น
เสียดายช่วงเวลานี้จัง
ปิดเทอมนี้คงลืมเราแล้วละ
T-T
ก็ได้แค่เก็บเรื่องบางอย่างไว้ที่มุมนี้
รอคอยซักวันที่สัญญาณของเขาแจ่มชัด
หรือวันที่เขาท้อ
เราจะอยู่ตรงนี้..เสมอ...
ก็มันทำได้แค่นั้น.................
ถ้าเกิดคำสารภาพเบาๆนี้จะได้ยินผ่านลมไปถึงใครคนนั้น
...อยากบอกให้รู้ว่า ใครบางคนรอเพียงคำๆเดียวว่าคิดตรงกัน
แล้วเขาจะขอติดตามดูแลตลอดไป...
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น