(รูปอะใส่ไปงั้นละไม่เกี่ยวหรอก น่ารักดี )กลับมาแล้วกับ บทความต่อเนื่อง ...ระบาย... ไร้ความไพเราะอีกเช่ยเคย ก็อย่างว่าที่นี่กลายเป็นวมุดบันทึกเล่มเล็กๆของเราซะแล้ว
วันนี้ไปสอบสอวน.มาแล้ว จะบอกว่า
เฮ้อ.....ตัวเรา...ก็เท่านี้
เมื่อไหร่หนอ "ซักวันที่เป็นวันของฉันบ้าง "
เราลงทุนตั้งมากมายตามสัญญาที่ว่าไว้ แต่ไหนเลยฟ้ากลับช่างไม่ยุติธรรม
.........ทำไมไม่เห็นใจบ้างเลย.... บางคนที่ไม่ตั้งใจ กลับ....
เฮ้อ!!!
อีกแล้วกับการขอโอกาสที่จะทำตามฝันอีกครั้ง มันแค่สุดปลายมือ ที่เอื้อม...ไม่ถึง
ถ้าอีกครั้งที่คำอธิฐานบนโลกออนไลน์จะยังก้องไกลไปยังที่ไหนซักแห่งบนฟากฟ้า
เราเสียอะไรไปมากมาย ลงทุนด้วยใจรัก
ยอมทนปัญหาต่างๆ ที่ทำให้แม้คนรอบข้างก็เจ็บปวด
เพียงเพื่อจะเดินไปตามความฝัน...ตั้งแต่เด็ก......
และเพื่อให้คนที่เรารักไม่ต้อง..ผิดหวัง..
อยากขอโอกาสอีกครั้ง ขอปาฏิหาริย์ ให้เราได้กลับไปตามความฝัน
เราสัญญาว่าจะต้องมีวันนั้น วันที่เราพร้อมเดินทางไปกับความมั่นใจที่เติมล้น ...สู่ขอนแก่น
และจะกลับมา....
................พร้อมกับน้ำตา............เปื้อนยิ้ม
กับมือล้าๆที่กำแน่นด้วย .........เหรียญทอง
เพื่อ.............คนที่เรารักที่สุด
................................สาธุ..................................
